بقلم: داود باقروند ارشد

منتخبی از قسمت اول

قبل از پرداختن به موضوع مجاهد خلق علی زرکش، با توجه به پروسه ای که زندگی و مبارزه علی زرکش در سازمان طی کرد سوالاتی را برانگیخته که شاید لازم باشد اشاره ای به آنها بکنیم.

1. علی زرکش کی بود؟
2. کی  و چرا از ایران خارج شد؟
3. کجا ها مستقر بود؟
4. چه کار و مسئولتی داشت؟
5. نقش او در مبارزه مسلحانه و تاکتیکهای نظامی چه بود؟
6. نقش او در انقلاب ایدئولژیک چه بود؟
7. آیا او فی الواقع پیشنهاد دهند انقلاب ایدئولژیک بود؟ این حرف به چه معناست؟
8. اگر خالق انقلاب ایدئولژیک بود چرا دشمن شماره یک انقلاب ایدئولژیک نامیده شد؟
9. این تناقض را آقای رجوی چگونه جواب میدهد و جواب واقعی کدام است؟
10. آیا او به مبارزه مسلحانه انتقاد داشت؟
11. آیا او به مسئول اولی مریم رجوی انتقاد داشت؟
12. آیا علی زرکش مشکل موضع و رهبری طلبی داشت؟
13. چرا او را محاکمه کردند؟
14. محاکمه علی زرکش چه بود و متهم به چه شد؟
15. به چه دلیل متهم به خیانت شد؟
16. چرا موضوع علی زرکش علنی نمیشود؟
17. آیا رابطه ای بین انقلاب ایدئولژیک و محاکمه و از دور خارج کردن علی زرکش وجود دارد؟
18. علی زرکش چه کسی را مسئول شکست سازمان و نابودی آن میدانست؟
19. مسعود رجوی چه کسی را مسئول شکست سازمان میدانست؟
20. در صورتیکه مسعود رجوی مسئول شکستها میبود چه کسی جانشین او میشد؟ علی زرکش یا مریم رجوی؟
21. چه کسی برای شکستهای سازمان محاکمه و مجرم شناخته شده؟
22. آیا آنطور که رجوی مارک زد علی زرکش در فکر خالی کردن زیرپای رجوی بوده است؟
23. اگر حرف رجوی درست باشد به چه معناست؟
24. علی زرکش در دفاع از خودش و در مقابل مارکهایی که باو زده میشد چگونه استدلال میکرد؟
25. چرا علی زرکش به چنین سرنوشتی تن داد؟ معنی اینکار او در رابطه با مارک رهبری طلبی چگونه ترجمه میشود؟

همانگونه که ازمحدود سوالاتی که توانستیم در فوق لیست کنیم و بسیاری سوالات که میتواند در اذهان شما علاقه مندان به موضوع وجود داشته باشد که در درسترس مانیست میتوان به اهمیت موضوع سرنوشت علی زرکش و نقش مهم آن در سرنوشت سازمان مجاهدین و طبعا رابطه اش با مبازره برای دمکراسی و آزادی مردم میهنمان و مسیری که بعد از آن سازمان طی نمود پی برد.

قسمت دوم

در فروردین سال  1361  وحید (علیرضا باباخانی محافظ شخصی مسعود رجوی) تماس گرفت و از من خواست که مسئولیتهایم را در لندن تحویل داده به پاریس بروم.  وقتی سوال کردم که تایمرهایی که انجمن در حال تست دارد را چکار کنیم گفت با خود  بیاور. من نیز همین کار کردم و همه را گذاشتم داخل یک کیف سامسونیت و به پاریس بردم.  و در آنجا تحویل محمد علی تشید شد.

طی چند روزیکه در پاریس بودم در یک پایگاه در نزدیکی شهرک مری سورواز پاریس بهمراه محمد علی تشید، مجید معینی (معروف به آقا) و وحید مستقر بودم. هر روز صبح با محمد علی تشید برای دویدن میرفتیم. او تیپ بیسار انرژتیکی بود. در طی اینمدت جهت تحویل گیری کشور ترکیه توسط عباس داوری که در آن زمان در پاریس بود توجیه شدم. یکبار هم با مسعود رجوی  درحضور محمد علی جابرزاده ملاقات کردم. رجوی اساسا میخواست مرا قبل از رفتن به محل ماموریت دیده باشد. اینکاری بود که او همواره زمانیکه کاری و مسئولیتی را تصویب میکرد که انجام شود و حساس بود خود شخصا قبل از اعزام ملاقاتی با فرد انجام میداد و بدین شکل پای تصمیم گیری آنرا مهر مینمود.

وحید-علیرضا باباخانی نفر بین رجوی و ابریشمچی

من بعد از رسیدن به ترکیه در شهر استانبول به آدرس پایگاه سازمان در محله بشیک تاش رفتم و آنجا با احمد افشار (فرزاد) از زندانیان زمان شاه اهل مشهد که مترجم عربی زبان مسعود رجوی در دیدارهای با خبرنگاران و یا با مقامات عراقی بود دیدار کردم. فرزاد را اولین بار در تهران بعد از پیروزی انقلاب  در ستاد دیده بودم و سپس در سال 1359 وقتی که به لندن آمده بود دیده بودم در تمام مدتی هم که انجمن را اداره میکردم در تهران به او وصل بودم. طی دو روز فرزاد مسئولیت کشور را با همه جزئیات سازماندهی و پایگاهها درشهرهای مختلف ترکیه و ماموریتها را به من منتقل نمود و خودش به پاریس برگشت.  فرزاد با توجه به تسلطش به زبان عربی برای مسئولیت عراق در نظر گرفته شده بود و بعد از تحویل ترکیه به من به عراق رفت و آنجا مستقر گردید.  که بعد ها وقتی من به پاکستان رفتم از آنجا با او در تماس بودم. در این کار من تحت مسئولیت عباس داوری که در پاریس مستقر بود قرار داشتم.

در آن زمان خط سازمان با توجه به ضربات نظامی داخل کشور بطور خاص بعد از ضربه 19 بهمن سال 1360

و ضرباتی که تیمهای نظامی بطور روزانه میخوردند و طرحهایی که رژیم پیاده میکرد مانند اطلاع از اجاره هر خانه به رژیم توسط بنگاهها تحت نام طرح “مالک و مستاجر” و… چنان عرصه را بر نیروهای باقی مانده تنگ نموده بود که گزارشات بسیاری داشتیم که نفرات قطع شده مرتب بدلیل نداشتن جا و اجبار در رفتن به خانه اقوام یا خانواده و دوستان … بلافاصله دستگیر و یا در حین دستگیری کشته شده اند و یا بدلیل سرخ بودن تمامی ردهای افراد مجبور بودند در بیابانهای اطراف شهرها یا در زیر پل جوی ها شب ها را به صبح برسانند. بعضی نیز مجبور بودند که تا زمانیکه پولی همراه داشتند تمامی روز و شب را با خرید بلیط اتوبوس بین شهری از این شهر به شهر دیگری همواره در تردد باشند.  از طرفی نیز کادرها و نفراتی (چه مجاهد و چه غیر مجاهد) بودند که بعد از اعلام جنگ مسلحانه بدون هیچ مقدمه و آمادگی در تله افتاده بودند و هیچ کارکرد نظامی و سیاسی … در داخل نداشتند و مرتب در حال دستگیری و اعدام بودند. به همه اینگونه موارد فشار نظامی رژیم نیز بود که با فعال کردن تیمهای شناسایی و عبدالله پیام و ایست و بازرسی هایی که بدنبال راه افتادن تیمهای ترور سازمان که سوار بر یک خودرو  مصادره شده به هر هدفی در خیابان میرسیدند آتش میکردند برقرار شده بود توانسته بود به پایگاهها و تیمها ضربه جدی بزند. بدتر اینکه با بسته شدن جو امنیتی و شدت گرفتن ایست و بازرسی ها در سطح شهرها و حتی جاده ها دیگر کادرهای سازمان که نظامی نیز نبودند و حتی نفرات دیگر گروهها و احزاب نیز در این تورها بدام افتاده، دستگیر و اعدام و یا در هنگام فرار کشته شوند. در نتیجه بسیاری از تیمها و کاردهای قطع شده سازمان بطور خودجوش و تحت اجبار شرایط نظامی و امنیتی به سمت مرزها برای خروج از کشور براه افتادند. تعدادی بکمک خانواده هایشان تعدادی نیز بصورت فردی.  تیمهایی داشتیم که در زمستان سرد و پر برف سال 1360 هنگام خروج از کشور در تبریز مورد سوء ظن قرار گرفته و بعد از مدتها تعقیب و گریز در تپه های برفی اطراف تبریز طی درگیری مسلحانه با نیروهای رژیم بشهادت رسیدند. که سازمان در نشریه انجمن دانشجویان مسلمان خارج کشور خود از این درگیریها بعنوان عملیاتهای متحورانه تیم های نظامی مجاهد خلق یاد میکرد.

از فاز سیاسی و قبل از سی خرداد بخشهایی از فرماندهی سازمان مخفیانه زندگی میکردند.  ولی بعد از اعلام عجولانه و بدون آمادگی مبارزه مسلحانه که تمامی بدنه سازمان و بخشهای عمده فرماندهی را غافلگیر کرده بود طوری که بالاترین مسئولین سازمانی بعد از شنیدن خبر اعلام جنگ مسلحانه شوکه شده و نمیدانستند با توجه به شناخته شدگی خود و محل بکجا برند و بدنبال آن موج دستگیریها و اعدامهای روزانه توسط رژیم ددمنش حاکم که جهان شاهد آن بود، موج ریزش در سازمان نیز شروع شد. بسیاری اجبارا قطع شدند. چون ارتباطات آنها یا دستگیر و یا در درگیری کشته شده بودند. بسیاری بدلیل شناخته شدگی باید محل خود را ترک میکردند و قطع شدند. بسیاری خود دستگیر شدند. اما بخش عمده ریزش در پایه سازمان بود که با این خط در تضاد بودند. این ریزش بصورت موج مخالفت با خط و خطوط سازمان در بالا خودش را نشان داد. و سازمان بخوبی از این امر آگاه بود. این موج ریزش بطور اخص با شهادت اشرف و موسی در بهمن 1360 که مقر فرماندهی کل داخله بود به اوج جدیدی رسید و با  ضربه 11 اردیبهشت سال 1361 به بخش اجتماعی سازمان که همزمان مزدوران رژیم به 60 پایگاه سازمان که تقریبا 90 درصد پایگاههای سازمان بود حمله کرد دامنه بسیار گسترده تری بخود گرفت و کامل شد.

اگر تا ضربه موسی و اشرف میشد خوش خیالانه فکر کرد که کشف و از بین بردن پایگاههای فرماندهی سازمان در 19 بهمن 60 که بالاترین حفاظت و رعایت های امنیتی را داشت تصادفی بوده است، با این حمله گسترده و همزمان به بخش اجتماعی و … مشخص شد که رژیم نه تنها با این ضربات گیج نشده و تعادلش را از دست نداده بلکه بخوبی توانسته است در طی مدت بسیار کوتاهی بطور گسترده ای همه پایگاههای سازمان را شناسایی و از بین ببرد. که بیانگر عمق مسئله بود. استراتژیی که در ابتدا قرار بود سه ماهه سرنگون کند نه تنها جواب نداده بود، حتی نتوانسته بود برهم  زننده تعادل رژیم نیز باشد،  بلکه رژیم توانسته بود علیرغم درگیربودن با جنگ خارجی در میدان جنگ داخلی  در عمل نظامی و امنیتی کمر دشمنش را بشکند.

خوب برای فرماندهی داخل و طبعا علی زرکش و آنها که هنوز ضربه نخورده بودند سوال این بود که با توجه به اینکه پایگاهها همگی 24 ساعته نگهبان مخفی دارد تا همه تحرکات بیرون آنرا زیر نظر داشته باشد، بعلاوه گشت بیروی ولی علیرغم این نتوانسته تحت نظر و کنترل بودن به این گستردگی را متوجه شود، چه زمان نوبت ضربه به پایگاهها و کادرهای باقی مانده است؟ آیا با توجه به همه اقداماتی که رژیم علیه استقرار و جابجایی پایگاههای سازمان بکار بسته بود که شدیدترین آنها طرح مالک و مستاجر بود و کشف تمامی شیوه های کاری سازمان بعد از این مدت، امکان جابجا شدن بقیه و دوام آوردن هست یا خیر. و اگر هم دوام آورد آیا با گستردگی ضربات و از بین رفتن تیمها و بسته شدن جامعه و پهن شدن تورها در سراسر کشور عملا امکان موفق ماندن و تجدید سازماندهی و تجدید پایگاه و عمل وجود دارد یا خیر؟

جواب بسیار بسیار روشن بود. زمانیکه سازمان میتوانست با خیال راحت پایگاه تهیه و مستقر شود، وقتی میتوانست با تکیه به همه نیروهای خود از جمله پایگاه اجتماعیش در فاصله قبل از اعلام و بعد از اعلام مبارزه مسلحانه، بسیج نیرو کند، تردد کند، سلاح و مهمات جابجا کند بعلاوه اینکه رژیم نیز در عدم آمادگی مطلق قرارداشت و بسیجی هم نکرده بود و کنترلی هم بر اوضاع نداشت راندمان این بود که شاهدیم. حالا که  ما همه برتریهای معروف به غافلگیری و عدم آمادگی و هوشیاری دشمن ضد بشری را از دست داده ایم و رژیم نیز در تهاجم و بسیج مطلق است نتیجه چه خواهد بود.

احمد حنیف نژاد، محسن سیاه کلاه، حسین ابریشمچی، محسن عباسی و تمامی کسانیکه بنده هنگام خارج کردن آنها با آنها صحبت کرده و گزارش گرفته ام بدون استثناء میگفتند که چندین بار در ترددات از دهان رژیم بیرون آمده اند. یعنی آنچنان تورهای بازرسی تنگ بود که دستگیری و از بین رفتن با زنده از بارزسی گذشتن به تار مویی بسته بود. طوری شد که در جمعبندی امنیتی-نظامی سازمان به این نتیجه رسید که دستور داد کادرهایی که نظامی نیستند بدون سلاح تردد کنند تا در بازرسیهای خیابانی لو نروند.  چون مرتب در هر تک تردد چندین و چند بار در تورهای  بازرسی مورد بازرسی قرار میگرفتند. یعنی ما در تدافع مطلق بودیم و رژیم و نیروهایش در تهاجم مطلق.

احمد حنیف نژاد برادر محمد حنیف نژاد بنیانگذار سازمان

تمامی شواهد و قرائن حاکی از آن بود که بطور مطلق امکان ماندن نیست. این نیز قانون چریک شهری است که وقتی در تدافع مطلق هستی محکوم هستی به کشف و دستگیری و کشته شدن و موضوع فقط زمان است. که کی، کجا و چه زمان دشمن وقت کند و به شما بپردازد. بطور خاص باید توجه داشت که عمده پایگاهها لزوما نه بدلیل تحرکات نظامی ساکنین کشف میشدند. خیر، عمده پایگاهها بطور خاص پایگاههای فرماندهی عادیسازی بسیار بالایی داشتند و اساسا تحرکات بسیار محدود و عادی و ترکیب هم بسیار عادی و نه مجاهدی بلکه با ظاهرهایی بسیار بالا شهری بطور خاص در مورد زنان رعایت میشد. ولی با این وجود کشف میگردیدند که مشخصا کار تعقیب و مراقبت و سیستم جدید معروف به عبدالله پیام بود که رژیم بکار بسته بود.  نتیجه این حرف این است که شکست ها و کشف خانه ها و… لزومات ناشی از ضعف سیستمهای دفاعی سازمان نبود که ضربه میخورد بلکه قوت دشمن بود که ضربه میزد. در اینجا قصدمان بزرگ کردن دشمن نیست صرفا بیان حقایق است.

در همین رابطه به این مسئله توجه باید کرد که وضعیت پایگاهها و کادرها تا چه اندازه شکننده بود.

پایگاهی را که با مشاهده یک تردد مشکوک در خارج آن مجبور هستید تخلیه کنید آیا امکان پیشبرد امری برای ساکنین آن وجود دارد؟

تازه بعد از تخلیه کجا بروند؟ مجبور است در خیابان ها پرسه بزند؟

آیا سلاحها و اثاثیه را که با هزاران خطر و زحمت و هزینه تهیه کرده اند با خود ببرند؟

اگر نه وسایل و الزاماتی که تهیه شده را جا بگذارند؟ یا آنها را رها کنند؟

آیا بعد از خروج مورد تعقیب قرار میگیرند؟

آیا در تورها دستگیر خواهند شد؟

اگر از همه اینها بگذرند کجا بروند؟

به یک پایگاه دیگر؟ آیا آنجا را هم آلوده  نمیکنند…؟

آنقدر کادرهای مستقر در پایگاهها جابجا شده بودند بدون اینکه فرصت جابجا کردن وسایل پایگاه را داشته باشند، یا با خود ببرند که دیگر پولی در بساط نداشتند که بتواند از پس کرایه و یا تهیه امکانات برآیند.

توجه باید داشت که حتی در صورت امکان کمک گیری از دیگر پایگاهها در صورت وصل بودن هر تردد برای پول رساندن خودش معادل چندین عملیات بود و باید پی دستگیری را که هم مبدا و هم مقصد سرخ و باید تخلیه میشد را بتن بمالی.

بسیاری از دستگیریها نه بدلیل داشتن وسایل مشکوک یا غیر عادی بود بلکه دشمن با توجه به دیدی که پیدا کرده بود افراد را دستگیر میکرد و میبرد خیلی زمانها نیز اشتباه دستگیر میکرد. یعنی راندم متناسب با سن و سال و تیپ و …  نیز دستگیر میکرد میبرد و دیگران که در زندان یودند شناسایی میکردند. یا از طریق محله و اقوام و اشنایان شناسایی میشد و …

ترکیب پایگاهها معمولا دو زن و شوهر با یک یا دو کودک عاریه گرفته شده از دیگران بعنوان فرزند بعنوان ساکنین اصلی و علنی معرفی شده به صاحب خانه بود. بعلاوه تعدادی عضو معرفی نشده به صاحب خانه که مخفیانه تردد مینمودند. طوری بودکه بعد از ترک پایگاه مجبور میشدند به تردد بین شهری تا مجبور نباشند در شهر پرسه بزنند. و یا راهی خارج کشور شوند.

در مورد بررسی ماجرای علی زرکش این امر و درک شرایط داخل کشور بسیار مهم  و تعین کننده میباشد. من در این نوشته با اتکا به ذهن و آنچه از تک تک فرماندهان طی سالیان بگوش خودم شنیده ام و یا در تمامی گزارشاتی که ازتک تک آنها گرفته و برای پاریس آماده و ارسال کرده ام و عطف به اینکه سه دهه از آن میگذرد شاید یک از هزار محدودیتها و خطرات و  وضعیت اسفبار کار و فعالیت و عمل نظامی و …  در آن شرایط را توانسته باشم منعکس کنم.

بنابراین اجبارا خط تقویت کشورهای همسایه ایران جهت جمع و جورکردن تیمها و کادرهایی که بعد از از دست دادن استقرار خود در آوارگی در سطح کشور پراکنده میشدند و در نهایت مجبور میگردیدند که بصورت پراکنده از کشور خارج شوند، ایجاد شد. مرا نیز با همین مضمون به ترکیه و تحویلگیری امور ترکیه اعزام کرده بودند. من بعد از استقرار و تردد به شهرهای مختلف و دیدار با کادرها جهت تسلط برامور بلافصله به شهر مرزی وان رفتم و در پایگاه کوچکی که سه اتاق داشت  مستقر شدم. من با توجه به اینکه آذری زبان هستم و زبان انگلیسی را هم میدانستم بسرعت میتوانستم زبان ترکیه ای را یادبگیرم و حرف بزنم و روزنامه ها را بخوانم. همین امر کمک میکرد که بتوانم در شهر کوچکی مانند وان با لباسهای محلی و بزبان محلی که کمی بیشتر به آذری ما شبیه است با عادیسازی بمانم.

سازمان یک سیستم خروج از کشور داشت برای نمونه  مهدی ابریشم چی و مریم عضدانلو را از طریق کردستان – عراق به پاریس فرستاد.

سمت راست مهدی ابریشمچی و مینا خیابانی، سمت چپ همراه با مریم عضدانلو

سیستم خروج افراد از داخل کشور بدین صورت بود که نفراتی که بدلایلی باید به خارج از ایران فرستاده میشدند، ابتدا توسط بخش مربوطه در داخل و توسط فرماندهی داخل پیشنهاد میشد و سپس توسط پاریس مورد تائید قرار میگرفت. سپس نفرات به بخش خروج سازمان از کشور که نام آن بخش شهرستان بود که تعدادی پایگاه در تهران و شهرستانها داشت وصل میشد. بعد از برنامه ریزی برای نحوه خروج  عطف به ترکیب نفرات اعزامی طرحی ریخته میشد. مواردی بود که با کرایه یک مینی بوس و در قالب خانواده عزاداری که برای تحویل گیری شهید جنگ به شهرهای مرزی میروند همگی لباس سیاه میپوشیدند و مینی بوس را نیز با عکسهایی که قرار بود مربوط به شهید باشد و… تزئین مینمودند، نوارهای آهنگران را نیز پخش میکردند تا مورد شک قرارنگیرند. یا حسین ابریشمچی را با ریش و لباس آخوندی و با بهانه اینکه میخواهند حاج آقا را برای ازدواج به زاهدان ببرند به آنجا آوردند و سپس از مرز خارج کردند. و بدین طریق با عبور از پست های بازرسی متعددی که وجود داشت به شهرهای مرزی میآمدند. شهرهایی مانند ارومیه و سلماس و سپس به روستای حسنی و کلارش در کردستان انتقال داده میشدند که از آن پس با اسب و پیاده از مرز گذشته و به ترکیه در شهر وان میرسیدند. تعدادی نیز از مسیرهای کردستان شمالی و منطقه سردشت و بانه از تیر رس رژیم خارج شده به روستاهای مرزی تحت کنترل حزب دمکرات کردستان ایران میآمدند. که نفرات سازمان نیز در روستاهای دولتو، جانداران، … مستقر شده بودند.

در مدت حضور من در ترکیه اولین اکیپی که از ایران خارج شدند ترکیب آقای پرویز یعقوبی، مادر رضایی ها، همسر محسن رضایی و احمد رضایی برادر کوچکتر رضایی ها ویک خواهر مجاهد که نام او را فراموش کرده ام بود. آقای پرویز یعقوبی و مادر رضایی ها در هتلی در شهر وان مستقر شدند. هم آقای پرویز یعقوبی و هم مادر رضایی ها آشکارا از وضعیت اسفبار سازمان در داخل و اینکه خواهران و مادران یا در حال دستگیری و اعدام روزانه هستند و یا آواره کوه و دشت میباشند شکوه و شکایت میکردند.

آقای پرویز یعقوبی نفر اول سمت راست

آنها همچنین از اینکه در سال 1360 زمستان بسیار سختی داشته ایم و بسیاری نیز در این سرما در خیابانها و در بشکه های خالی ساختمانهای در حال احداث را شب را به صبح میرساندند، حرف میزدند. آقای پرویز یعقوبی در همان زمان نیز از کارکردهای آقای مسعود رجوی بسیار انتقاد میکردند.  بطور خاص از اینکه سازمان را وارد امری کرده که مطلقا هیچ آمادگی  برایش در سازمان نبوده. ایشان ضمن رد اعلام مبارزه مسلحانه در آن مقطع مطرح میکرد که با  اعلام مبارزه مسلحانه یکشبه و به دم تیغ دادن کل تشکیلاتی که در سرتاسر کشور که تا روز قبل علنی و شناخته شده بودند و تنها خودش و محدود دستگاه فرماندهی را مخفی و سپس  فرار کردن به خارجه و جا گذاشتن تمامی تشکیلات در زیر چکمه های رژیم جلاد کاری نبود که رسم سازمان باشد.  او تعریف میکرد که در زمان دستگیری محمد آقا (بنیانگذار سازمان) در اولین نشست مرکزیتی که در زندان تشکیل میشود و البته قبل از بازجویی ها، محمد آقا دستور میدهد که بقیه مرکزیت تمامی تقصیر ها را به گردن محمد آقا بیندازند. تا بدینوسیله فشار و جرم بقیه کم شود. و این بوده سنت رهبری سازمان نه کاری که مسعود رجوی کرد. درهمین رابطه بود که عباس داوری برای دلداری مادر رضایی ها و مذاکره با آقای پرویز یعقوبی بسرعت به ترکیه و به شهر وان آمد.  و چند روزی در وان بود و به پاریس برگشت.

در این دوره اکیپهای سازمان یکی بعد از دیگری از داخل اعزام و از کشور خارج میشدند. این اکیپ ها با دستور پاریس بعضا به فرانسه یا اسپانیا و یا در همان استانبول اسکان داده میشدند.

یکی از اکیپ های اصلی اعزامی در ماه رمضان سال 1361  علی زرکش و همسرش مهین رضایی، محسن عباسی محافظ علی زرکش و همسرش، احمد حنیف نژاد و همسرش، محمد علی توحیدی و همسرش، ، ابوالفضل امشاسبند،  گیتی گیوه چیان و همسرش ….در آن زمان این افراد بجز احمد حنیف و همسرش و محسن عباسی و همسرش، مهدی فتح الله نژاد … که در یک هتل در شهر وان مستقر شدند بقیه در پایگاهی در شهر وان ترکیه موقتا اسکان داده شدند تا ترتیب اعزام آنها به استانبول داده شود.

در پایگاه سازمان در وان علی زرکش بصورت مخفی بود یعنی از اطاق خارج نمیشد. و هرگاه که میخواست برای کارهای فردی خارج شود بقیه باید به داخل اطاق هایشان میرفتند. در اینمدت یکبار نیز برای سرکشی به داخل تردد نمودم که در برگشت جواد براعی (جواد آقا)، همسر جواد برایی و فرزندش، محسن سیاه کلاه، حسن صادق (معروف به اوزون حسن از زندانیان زمان شاه سازمان) و همسرش و فرزندش و یک خواهری بنام زینب (همسر اول احمد وشقاق که خودش در کشتار سپتامبر 2013اشرف کشته شد) که در عملیات فروغ کشته شد را با خودم آوردم. آن زمان محمود عطایی و محمود عضدانلو برادر مریم عضدانلو در روستای  کلارش کردستان بودند و منتظر اعزام.

ارتباطات با داخل از طریق یک فرستنده موج کوتاهی بود که در روستای کلارش کردستان قرار داده شده بود و در ترکیه نیز با استفاده از یک رادیو گراندیک دیجیتال که از آلمان تهیه شده بود بطور یکطرفه برقرار بود. ارتباطات از ترکیه به داخل نیز از طریق پیک با بکارگیری افراد محلی  صورت میگرفت.

بدنبال اکیپ علی زرکش، محمود عطایی و تیم حفاظتش جهانگیر و … مصطفی رجوی پسر اشرف ربیعی که طفل شیرخواری بود  نیز به همراه یک خانواده مجاهد خارج شدند. محمود عطایی و جهانگیر محافظ او یک خانه ای در لب دریاچه وان مستقر بودند. و مرتب برای شنا به دریاچه میرفتند.  عملا در یک دوره شش ماهه بعداز 11 اردیبهشت تمامی کسانیکه  میتوانستند از غرب کشور خارج شوند تخلیه شدند. غرب کشور اختصاص داده شده بود به فرماندهان و مسئولین سازمان.

محمود عطایی و عباس داوری در کنار هم ردیف اول

با آمدن تمامی سیستم فرماندهی سازمان به ترکیه سازمان کار آنجا نیز تغییر کرد  و محمود عطایی شد مسئول ترکیه که در استانبول مستقر شد. علی زرکش به پاریس رفت. بقیه افراد سازمان در استانبول مستقر بودند. از این به بعد تمامی کسانیکه وارد میشدند طبق سازماندهی و نیاز و کارکرد و اینکه چقدر مسئله دار هستند سازماندهی میشدند.

در آن زمان هیچ کس را از ترکیه به فرانسه اعزام نمیکردند مگر اینکه پروسه روشن شدن وضعیت موضع او نسبت به مبارزه مسلحانه و موضوع بنی صدر و کل خط و خطوط سازمان به پایان برسد.  بنابراین در این مدت همه باید از خود گزارش می نوشتند. آقای پرویز یعقوبی تنها کسی نبود که انتقاد و ایراد داشت، همه و همه این وضع را داشتند تفاوت آقای پرویز یعقوبی با بقیه این بود که او این شهامت را داشت که علنی آنرا مطرح کند و بهای سنگینی هم برای آن پرداخت. احمد حنیف نژاد و همسرش و محسن عباسی و ابولفضل امشاسبند و … آنقدر آشکارا مسئله دار بودند که مرتب تیکه پرانی میکردند. و کارهای سازمان را به سخره میگرفتند. و وضعیت اسفباری بود. تعدای زیر ضرب رفتند. تعدادی که مسئله دار بودند را سازمان میفرستاد به اسپانیا. آن زمان اسپانیا راحت تر از جاهای دیگر ویزا میداد.

در اینمدت در ترکیه سیستم جعل اسناد نیز راه افتاده بود و برای همه پاسپورت می ساختند. از جمله مهر ورود و خروج مرزهای ترکیه ساخته شده بود. که مهر ها را دستی میساختند. یعنی با استفاده از پاکن مهر ها ساخته میشد. که عمدتا محسن سیاه کلاه اینکار را میکرد. برای افزایش اعتبار پاسپورتها و مهرهایی که سازمان خودش به آنها زده بود تیمهایی را بصورت اکیپ از ترکیه بصورت زمینی به بلغارستان میفرستاد که با خروج از آن مرز و بازگشت به ترکیه مهر ورود و خروج واقعی بخورند. عطف به اینکه در این زمان من عضو هیئت رئیسه یک شرکت ساختمانی در لندن نیز بودم و برای کارهای شرکت به آمریکا نیز تردد میکردم پاسپورت معتبر با ویزای مولتیپل آمریکا داشتم. که در یک تردد مرا هم همراه اکیپی به بلغارستان فرستادند. که همگی در مرز دستگیر شدیم. و ماموران مرزی جعلی بودن پاسپورتها را متوجه شدند  در جریان بازجویی اصرار بر این بود که چه مقدار پول داده اید که این مهر ها را برایتان بزنند که ما نیز عددی را گفتیم. چون مهر ها را سازمان میزد. که رئیس مرز گفت زیادداده اید بیاورید من با کمتر برایتان مهر ها را میزنم. از هر کدام  1000لیر ترکیه گفت و ما را راهی بلغارستان نمود.

ادام دارد

18982

SHARES

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Share

Share

Share

Share

Share