ملاقات با نخست وزیر هلند آقای مارک روته در جریان کنگره سالانه حزب اتحاد احزاب لیبرال اتحادیه اروپا (آلده پارتی) در آمستردام. طی ملاقات ضمن معرفی خودو فرقه رجوی و نقض شدید حقوق بشر توسط این فرقه در آلبانی تشریح شد.
سازمان مجاهدین، پایان انتقال به آلبانی و سرپوش گذاشتن بر یک شکست استراتژیک به بهای جان انسانها
سازمان مجاهدین، پایان انتقال به آلبانی و سرپوش گذاشتن بر یک شکست استراتژیک به بهای جان انسانها
نوشتۀ حنیف حیدرنژاد
21 شهريور 1395 | |
سازمان مجاهدین خلق با انتشار خبری در سایت رسمی خود در روز جمعه 10 شهریور 1395/ 9 سپتامبر 2016 از پایان انتقال افراد خود از عراق به آلبانی خبر داد. در این خبر آمده: “امروز جمعه 19 شهریور با به زمین نشستن دو هواپیمای اختصاصی حامل آخرین گروه از مجاهدان اشرفی در لیبرتی که تعداد آنها 280 نفر است، پروژه بزرگ انتقال مجاهدین و رزم آوران ارتش آزادی پس از 14 سال بمباران و بازداشت خانگی و محاصره و حملات زرهی و موشکی به اتمام رسید.”[1] انتقال همه افراد ساکن در اردوگاه لیبرتی خبر خوشحال کننده ای است و جا دارد که به خانواده و بستگان آنها تبریک گفته شود. به این ترتیب این افراد از خطر حمله های موشکی توسط نیروهای جمهوری اسلامی یا وابستگان به این نظام جان سالم به در برده و از کشته یا مجروح شدن نجات یافته و اینک در محل امنی اسکان داده شده اند. در سال های گذشته انتقال همه ساکنین کمپ لیبرتی و اعضا و وابستگان سازمان مجاهدین خلق به خارج از عراق موضوعی انسانی با اولویت بالا برای انساندوستان و بسیاری فعالین سیاسی ایرانی بود. حتی بسیاری از احزاب و تشکل های سیاسی ایرانی با تاکید بر اختلافشان با سازمان مجاهدین خلق و رهبری آن از حقوق انسانی اعضا این سازمان در عراق و حق آنها برای زندگی در امنیت دفاع می کردند. در این میان “کمپین برای انتقال فوری ساکنان لیبرتی به کشور ثالث”، نقشی فعال در اطلاع رسانی به افکار عمومی داشت. این کمپین از بهمن ماه 1391 / فوریه 2013 فعالیت خود را آغاز کرد و به تدریج از سوی بیش از شش هزار نفر حمایت شده و خواسته مشخص خود را “انتقال” ساکننی لیبرتی به خارج از عراق اعلام کرد. خانم عاطفه اقبال از اعضای پیشین و جدا شده سازمان مجاهدین خلق مبتکر و سخنگوی این کمپین، در اطلاع رسانی وضعیت ساکنین قرارگاه اشرف و اردوگاه لیبرتی به افکار عمومی نقشی برحسته داشته و به همین خاطر نیز با رکیک ترین الفاظ از سوی سازمان مجاهدین مورد توهین و حمله قرار گرفت. ماندن یا خروج از عراق، سیاست های زیگزاگی دوم) تاکید بر ماندن در عراق با تمرکز بر تامین امنیت ساکنین اشرف و لیبرتی (و نه انتقال آنان به خارج از عراق) و طرح راه کارهائی که در آن به هیچ وجه نشانی از آمادگی و همکاری برای انتقال نیروها به خارج از عراق دیده نمی شد. سوم) سنگ اندازی های تکنیکی و حقوقی و مانورهای سیاسی- تبلیغی با تمرکز بر انتقال “دسته جمعی” و اینکه همه نیروها باید به یک یا چند کشور منتقل شوند. چهارم) اتهام زنی به آنان که خواهان انتقال نیروهای مجاهدین از عراق هستند و همدست خواندن آنان با وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی. تهدید جدا شدگان از مجاهدین، منتقدین و مخالفین رهبری این سازمان به اینکه باید حساب آنها رسیدگی شود. استقرار در آلبانی، زمانی برای پاسخگوئی سازمان مجاهدین مدعی است که تیمی از کارشناسان حقوقی و وکلای بین المللی برای خروج نیروهای این سازمان تلاش کرده اند. اسناد این فعالیتها منتشر شود. بیلان و کارنامه این فعالیتها و هزینه های خرج شده در این خصوص چه بوده است؟ سخنرانی و ادعا لازم نیست، اسناد منتشر شوند. سرنوشت انسان ها: در زمان سقوط صدام و تحت کنترل در آمدن قرارگاه اشرف (مرکز سازمان مجاهدین در عراق)، تعداد نیروهای این سازمان نزدیک 4000 نفر بر آورد شد. با مستقر شدن نیروهای آمریکائی در اطراف قرارگاه اشرف موج گسترده ای از نیروهای مجاهدین از آن جدا و به کمپ تحت نظارت نیروهای آمریکائی، کمپ “تیف” رفتند. سعید جمالی، از اعضای قدیمی سازمان مجاهدین که خود در کمپ تیف بوده مجموع افرادی که به تیف آمده بودند را 1100 نفر و تعداد آنانی که از تیف به ایران رفته اند را حدود 800 نفر ارزیابی می کند. مریم رجوی در یک سخنرانی نیز تعداد افراد ساکن در اشرف [منهای افرادی که به تیف رفته بودند] را 3200 نفر اعلام می کند. او در این سخنرانی تعداد کشته شدگان مجاهدین به دلیل حملات زمینی یا خمپاره ای تا تاریخ 15.05.2014 را 116 نفر اعلام می کند. سایت بی بی سی فارسی مجمع کشته شدگان نیروهای مجاهدین از پس از سقوط صدام تا انتقال به آلبانی را 141 نفر اعلام کرده است. “در سالهای اخیر اردوگاههای اشرف و لیبرتی، که محل اقامت اعضای سازمان مجاهدین خلق بودند، بارها مورد حمله قرار گرفتند و دهها نفر از اعضای این سازمان در این حملات کشته شدند. سازمان مجاهدین خلق شمار افرادی را که در این حملات کشته شدهاند ۱۴۱ نفر عنوان کرده و گفته است علاوه بر آنها ۲۷ نفر نیز به دلیل “شرایط محاصره” درگذشتند.” به افراد کشته شده، باید هفت نفر دیگر که نیروهای حمله کننده به اشرف آنها را به اسارت گرفتتند را نیز افزود. افرادی که از سرنوشت آنها هیچ اطلاعی در دست نیست. پرسش در این زمینه: مسئولیت جان و سلامتی این انسانها با کیست؟ رهبری مجاهدین باید پاسخ دهد که چرا یک روز “عاشورا گونه” بر ماندن در عراق پافشاری می کند و به نیروهای عراقی و وابستگان به جمهوری اسلامی “بیا بیا” گفته و آنها را به درگیری تحریک می کند. روز دیگر به رفتن از اشرف رضایت داده، اما 100 نفر را در آنجا بدون سلاح در معرض حمله شکارچیان انسان باقی می گذارد. یک روز با خروج از عراق مخالفت کرده و روز دیگر فقط بر خروج دسته جمعی به مرزهای اردن و عربستان یا انتقال به آمریکا پای می فشارد. یک روز سازمان ملل و دولت عراق را مسئول کُندی خروج معرفی می کند و روز دیگر لیبرتی را رزمگاه مقدسی می خواند که ماندن در آنجا، مثل ماندن در رکاب “امام حسین” است. … و حالا بعد از 14 سال، یک شبه “از پیروزی بزرگ” سخن می گوید. انگار نه انگار در این همه سال چه گذشته! آیا به راستی رهبری مجاهدین افکار عمومی را فاقد شعور و حافظه تاریخی می داند؟ اتهام زنی برای چه؟ اگر انتقال ساکنین اشرف و لیبرتی از عراق به آلبانی یک “پیروزی بزرگ” است و باید عملی می شد، چرا رهبری سازمان مجاهدین در سال های اخیر آنانی که خارج از کنترل این سازمان خواستار انتقال این افراد به خارج از عراق بودند را مورد حمله قرار داده و به آنها اتهام “مزدوری برای وزارت اطلاعات” نسبت داد؟ فرار از پذیرش شکست استراتژیک، فرار از پاسخگوئی حنیف حیدرنژاد/ قهرمان حیدری 21 شهریور 1395/ 11 سپتامبر 2016 |