پاسخ آقای قربانعلی حسین زاده : به آقای سعید جمالی (هادی افشار)

اگر می خواستیم مبارزۀ سیاسی را تعطیل کنیم وارد این راه نمی شدیم

در مورد مقالۀ دوست و برادر مجاهدم آقای سعید جمالی

به قلم قربانعلی حسین نژاد (غلام) عضو قدیمی و مترجم ارشد جدا شدۀ بخش روابط خارجی سازمان مجاهدین

دیروز دیدم دوست و برادر مجاهد قدیمی مان اولین مسئول و فرمانده تشکیلاتی من در سازمان آقای سعید جمالی (فرمانده هادی افشار) طی مقاله ای در سایت پژواک ایران با عنوان «توضیحی بر دسته ای دیگر از قربانیان جریان حاکم» با لینگ زیر:

http://pezhvakeiran.com/maghaleh-72400.html

مکاتبات دوست و برادر مجاهدمان آقای داوود باقروند ارشد با ایشان را با یاد از ایشان با عبارت این «فرد»! منتشر کرده و پیش از آن ایشان و بسیاری دیگر را بدون نشان دادن یا آوردن سندی یا مدرکی یا دلیلی «آویخته به دامان آخوندهای جنایتکار» توصیف کرده و اظهار نظری به عمل آورده است مبنی بر اینکه: «اگر چه همه از این حق برخوردارند که خاطراتشان را بازگو کنند، اما گام نهادن به حیطه های دیگر نیاز به صداقت و پاکی و بری شدن از آلودگی به رژیم خونخوار است، والا ثمری جز آلودگی هر چه بیشتر ندارد و در کنار سایر عروسک کوکی های رژیم فرو خواهند افتاد….» ولی توضیح نداده است که این «حیطه های دیگر» چیست که ورود به آنها اینهمه شرط و شروط و نیاز به غسل طهارت و پاکی دارد؟! مگر نوشتن خاطرات و اصلا نویسندگی و اظهار نظر هم شرط و شروط می پذیرد جز در نظامها و اندیشه های دیکتاتوری مانند رژیم آخوندی و دستگاه رجوی؟! امروزه کتابهای خاطرات دژخیم ترین افراد و جنایتکاران ساواک و امثال آنها در کشورهای مختلف که به تمام حیطه ها هم وارد می شوند مورد استناد هر مورخ و محقق و نویسنده و روزنامه نگار قرار می گیرد.

گذشته از این نمی گوید که آقای باقروند چه کار کرده که آویختن به دامان آخوندها محسوب می شود؟ تا دیگران هم مرتکب آن نشوند. مگر ایران رفتن و افشای انحرافات و خیانتها و جنایتهای رجوی آویختن به دامان آخوندها می باشد؟ مگر خود آقای جمالی بارها دست به اینگونه افشاگریها نزده است؟ کدام خدمت یا همکاری یا آلودگی به رژیم به قول آقای جمالی را آقای باقروند دارد؟ آیا افکار ارتجاعی مثل رژیم دارد؟ آیا در سرکوب و شکنجه و اعدام شرکت کرده است؟ آیا کمکی مادی یا معنوی به رژیم کرده است؟ این چه نوشتاری و قضاوتی است که حتی یک نمونه و دلیلی در آن ذکر نمی شود؟ آیا این شرط ادب و انسانیت و اخلاقیات و عرف مردممان است که یک دوست از دوست خودش بعد از سالیان دوستی و شناخت همدیگر و کار شبانه روزی مشترک و در یک جا و یک تشکیلات و شریک غمها و شادیهای هم بودن با عبارت «این فرد» یاد کند؟

آقای جمالی با وارد کردن اتهاماتی کلی بدون کوچکترین توضیحی و مثالی و نمونه ای و دلیلی مانند «آنقدر گرفتار تارهای عنکبوتی رژیم هستی» و«ارتباطات مرئی و نامرئی با رژیم داری» به آقای باقروند واقعا تمامیت عقل و منطق نویسندگی را دور زده و ابتدائی ترین اصول رایج قضاوت و تحلیل و مقاله نویسی سیاسی را زیر پا گذاشته است.

بعد هم دقیقا با همان اصطلاحات نشستها و شیوه های سرکوب در دستگاه و قرارگاهها و پایگاههای رجوی و ایادیش دقیقا از موضع همان مسئولیت و فرماندهی در تشکیلات رجوی به آقای باقروند دستور می دهد «خودش را بتکاند» و«دست رو کند» و «برود نه سال خودش را بخواند و صفر صفر کند»!!!!! واقعا خواندنی و خندیدنی است این عبارتها از کسی که ادعای جدایی و انتقاد از دستگاه و تشکیلات رجوی دارد؟ مگر اینکه جدایی شما از این فرقه با انگیزه و دعوای قدرت و به اصطلاح آنها دعوای کرسی با رجوی باشد که والله اعلم و نه دستگاه فکری استبدادی و دیکتاتوری ولایتمدارانه و فرقه ای.

تمامی اینها نشان می دهد که آقای جمالی هنوز علیرغم جدا شدن از فرقۀ رجوی از دستگاه فکری و روش تفکر رجوی ساخته جدا نشده است.

به آقای جمالی می گویم: دوست عزیز مجاهد قدیمی اگر می خواهی خودت را «بخوانی» به این اتهامات و ناسزاهای فرقۀ رجوی در یکی از سایتهایش علیه خودت دوباره نگاهی بینداز

http://www.iran-efshagari.com/index.php/2015-01-20-19-56-47/articles/2013-11-30-10-45-36

تا ببینی چگونه عین همین اتهامات و توهینها و تمسخرها را هر چند در فازی بدتر و زشت تر به سعید جمالی وارد کرده اند؟ آیا شما جواب اینها را داده اید؟ من که ندیدم. به نظرم به همان توصیه ای که دو سال پیش برای من کردید مبنی بر اینکه «با فرقۀ رجوی دهن به دهن» نشوم دارید عمل می کنید. فکر کنم منظورتان در نامه تان به آقای باقروند از این جمله که نوشته اید: «همانطور که به کس دیگری هم توصیه کرده بودم» من هستم منتها توصیه تان به من از جمله رعایت مرزبندی بود آن هم مبهم و کلی که حتما منظورتان مرزبندی با رژیم بود. آیا بیان دیده ها و تجربیات خودمان به مردم و جنبش آزادیخواهانه شان شکستن مرز با رژیم است؟ آیا هر کس علیه رجوی و فرقه اش حرف بزند با رژیم مرزبندی ندارد؟ این که شد همان ثنویت دایی جان ناپلئونی رجوی یعنی همان نظریۀ توطئه: یا من یا رژیم و اطلاعات رژیم!! و پشت هر حرفی علیه من اطلاعات رژیم خوابیده و هر کاری علیه من توطئه وزارت بدنام است و هیچکس و هیچ جدا شده ای حتی اگر عمری را در سیاست گذرانده باشد از خودش عقل و شعور و اراده ندارد همه چیز و همه کار و همه حرف و همه فکر و اندیشه علیه من دیکته شده از سوی وزارت بدنام آخوندی است!! خانوادۀ مجاهدین هم چون برخلاف خواست و ضابطۀ من می خواهند فرزندانشان را ببینند خودشان نیستند بلکه این پیرمردان و پیرزنان شصت هفتاد ساله اعضای وزارت اطلاعات و نیروی نظامی قدس هستند!!

دو سال پیش در همین ماه سپتامبر بعد از خواندن مقاله ای از آقای سعید جمالی در نامه ای به او خاطراتم با ایشان را یادآوری کرده و برایش نوشتم:

«سلام آقا سعید من قربانعلی حسین نژاد همسر شهید فریده کریم زاده (طیبه) و بابای زینب هستم که شما مسئول و فرمانده خانه یا پایگاهمان در افسریه تهران بودید. من بعد از سی سال، اردیبهشت سال گذشته توسط هیأت بازدید کنندۀ سازمان ملل از کمپ لیبرتی در بغداد به دنبال انتقالمان از اشرف به آنجا خارج و از تشکیلات رجوی جدا شدم. حتما به دنبال ورود من به فرانسه بعد از نه ماه انتظار در بغداد اطلاعیه های سازمان و نیز ظاهرا نامۀ دخترم زینب علیه من را  دیده اید و حرفهای رجوی در مورد من و جوابهای من به همۀ آنها و حرفهای آقای مصداقی در این مورد که سی صفحۀ اول نامه اش به رجوی می باشد و اعتراض آقایان قصیم و روحانی در اولین مادۀ اعلامیۀ مشترکشان در مورد حرفهای رجوی در مورد من را خوانده اید. جدا شدن شما را من وقتی اشرف بودم شنیده بودم ولی ردی از شما نداشتم تا اینکه نوشته های بسیار عمیق و درستتان در مورد جنایت اخیر رژیم و مزدورانش در عراق و به شهادت رساندن بهترین دوستان سالیان ما که بسیاری از بخش ما یعنی روابط خارجی بودند را در سایت پژواک ایران دیدم و و امروز هم دیدم ایمیلتان را نوشته بودید خوشحال شدم که می توانم با شما تماس بگیرم. من 8 ماه است که به فرانسه که از بیست و پنج سال پیش پناهندۀ آنجا بودم با مدارک اقامت همان زمان آمدم و منتظر تمدید پناهندگیم هستم. بعد از ماهها آوارگی و خیابان ومترو خوابیدن بالاخره الآن دو ماه است که دولت فرانسه محل خواب و خوراک داده و جای نسبتا راحتی است همراه با پناهجویان دیگر کشورها که کتابخانه و انترنت دارد و استفاده می کنم. زینب همچنان در لیبرتی است و وقتی با هم در اشرف بودیم فقط عید نوروز با هم دیدار می کردیم که عید سال 91 را اجازۀ دیدار ندادند و الآن نزدیک سه سال است که او را ندیده ام ولی خبر دارم سالم است و در لیبرتی است او هم مثل من مدارک اقامت فرانسه را دارد امیدوارم کشورها بویژه فرانسه حد اقل آنهایی را که از قبل پناهندگی کشورها را دارند که یک سوم ساکنان لیبرتی هستند بپذیرند. دختر کوچکترم مونا (آذر) که در همان خانۀ افسریه که بودیم به دنیا آمد و در ایران گذاشتیم آمدیم در ایران است و ازدواج کرده و وضعشان خوب است. آمد عراق و برای اولین بار در عمرش مرا دید ولی هرچه از طریق سازمان ملل و کمیساریا و وزارت حقوق بشر عراق تلاش کردیم سازمان اجازه نداد خواهرش زینب را که همدیگر را ندیده اند ببیند».

ابتدا فکر می کردم منتشر کردن نامه های خصوصی امری اخلاقی نیست ولی وقتی دیدم ایشان این کار را می کنند دیدم بستگی به محتوای نامه دارد که اگر آموزنده و تجربه زا برای عموم باشد و موضوعی سری و خصوصی و شخصی در آن وجود نداشته باشد بسیار هم این کار مفید و بلکه ضروری است و من این کار ایشان در رابطه با انتشار مکاتباتش با آقای باقروند را تحسین می کنم چرا که اینگونه نوشته های ما دردها و مسائل عمومی است نه خصوصی و حقایقی در تاریخ میهن و مردممان و جنبش آزادیخواهانۀ آنان می باشد که باید با انتشار، آنها را ماندگار کرد.  ایشان لطف کرده و در جواب نامه ام ضمن یادآوری آن خاطرات گذشته مان نصایح و توصیه هایی مبنی بر سکوت و صبر در برابر لجن پراکنی ها فرقۀ رجوی علیه من و ما به شرح زیر برایم نوشتند:

«آقا غلام با سلام متقابل

امیدوارم که حال شما خوب باشد

بله من از طریق اینترنت در جریان اتفاقات مربوط به شما هستم و امیدوارم که شرایط هر چه بهتری پیدا کنید.

یاد آن خواهر گرامی هم همیشه در ذهن من باقی است.

حتما که خودتان بعد از این چند ماه حواستان هست که مرزبندی ها را دقیقتر رعایت کنید و نیاز به توضیح بیشتر من نیست اما یک توصیه به شما دارم و آن اینکه عجله نداشته باشید و عجولانه کار نکنید نه دنیا به آخر رسیده نه استغفرالله پایان عمر خدا ونه… تحت تاثیر عملکردها و حرفهای این فرقه هم کار نکنید با آنها دهن به دهن نشوید صبر و متانت در پیش بگیرید حقیقت گم نخواهد شد

برایتان آرزوی خیر دارم

خدا نگهدار».

به ایشان می گویم: چرا دهن به دهن نشویم؟  و بگذاریم هرچه علیه ما بخواهند بنویسند؟ این که دقیقا خواسته و آرزوی این فرقۀ تبهکار دیکتاتوری و رهبر آن رجوی است که همه در برابر او خفه خون بگیرند. چرا باید صبر و سکوت در پیش بگیریم؟ مگر مبارزه با دیکتاتوری و هرزه درایی و آزادی کشی منحصرا علیه یک جریان و رژیم و فرد خاصی مثلا خمینی و آخوندها کوک شده است؟ که گفته اگر صبر و متانت در پیش بگیریم حقیقت خود بخود گم نمی شود و عیان می شود؟ مگر نه اینکه حقیقتها در تاریخ ملتها و جوامع در نتیجۀ آگاهی بخشی و عدم سکوت و با فریاد و قلم روشنفکران و آگاهان آنها که احساس مسئولیت کرده و حقائق را گفته و نوشته اند روشن شده است؟ اگر سکوت کنیم و صبر و متانت به توصیۀ آقای جمالی در پیش بگیریم و میگرفتیم حقیقت گم می شود و می شد. مگر نه اینکه آشکار شدن حقیقت ارتجاعی و جنایت پیشگی این رژیم نتیجۀ سالیان مبارزات جریانهای روشنفکری و آگاهی بخشی در داخل ایران و عدم سکوت آنان می باشد؟ مگر این حقیقت و ماهیت آخوندها و رجوی خود بخود بر همگان روشن شده و گم نشده است؟ ما مرز و مرزبندی بین استبداد و آزادی را خوب شناخته و مراعات می کنیم و برای همین سکوت نکرده و به افشاگری و گفتن حقائقی که سالیان آنها را دیده و تجربۀ عینی کرده ایم برای ماندن در تاریخ این ملت و انتقال تجارب به نسلهای آینده می پردازیم. اگر ما نگوییم کی بگوید؟ مرز اصلی و واقعی بین استبداد و آزادی است نه رژیم و غیر رژیم. می گویید تحت تأثیر حرفها و کارهای فرقه عمل نکنم. مگر مبارزه جز حاصل تحت تأثیر قرارگرفتن (قانون دیالکتیک) می باشد؟ باید هم تحت تأثیر واقعیتها از جمله حملات دشمن آزادی به آزادی و لجن مال کردن آزادیخواهان از جمله خود ما دست به فعالیت و آگاهی بخشی و افشاگری و جوابگویی بزنیم.

علیه رژیم اینهمه سالیان نوشته و می نویسند و گفته و می گویند کسی هم در دنیا بیشتر از ما جدا شدگان سی سال تمام بدون خانه و خانواده و شب و روز بدون تعطیلی و بدون هیچ وکانسی و هیچ مرخصی در تشکیلات سازمان مجاهدین با رژیم مبارزه نکرده است از نوشتن و گفتن و صدها کتاب و مقاله و نشریه و سایت و محافل بین المللی گرفته تا تانک و توپ و جنگ و عملیات وو… ولی ما بعد از سی سال آمده ایم بگوییم که نتیجه چه شد؟ آمده ایم به مردممان و ایرانیان بگوییم که رهبری غلط و بلکه خیانتکارانه بود چون به امید و اعتماد هم ما و هم مردممان و جنبش آزادیخواهانه شان ضربه زد با کارهای خلاف اخلاق و عرف و فرهنگ مردم ایران و همکاری با صدام و تکیه به جای مردم به قدرت خارجی. آمده ایم تا بگوییم که امروز مبارزه در داخل ایران جریان دارد و باید هم از اول در داخل ایران بود و همانجا اعدام و زندان و شکنجه می شدیم. امروز نرگس محمدیها حتی می بینی در سایتهای مجاهدین شده سمبل و پیشتاز مبارزۀ مردم و زنان میهنمان برای آزادی و نه مریم رجوی که با جولیانی هاو جان بولتون ها لاس و لاف غربت می زند و بیشتر به فکر صورت و لباس خود است تا جان عزیزانمان در لیبرتی.

ولی وظیفۀ درجه اول ما جدا شدگان که از داخل این تشکیلات می آییم افشای همین ضربه است که رجوی به جنبش آزادیخواهانۀ مردم ما علیه رژیم زده است. آیا وقتی از چند نفر که ته چاهی یا زیر آواری گرفتار شده اند («هفت حصار» تشکیلات رجوی را فقط می توان اینگونه شبیه کرد) یک نفر توانسته باشد بیرون بیاید آیا خبرنگاران از او در مورد فواید آب و وضعیت محیط زیست و مضرات و علل زلزله می پرسند یا فقط در مورد سرنوشت و وضعیت و تعداد و چگونگی زندگی افراد باقی مانده در ته آن چاه یا زیر آن آوار؟! و آیا وظیفۀ او در درجۀ اول و یا حد اقل برای مدتی تنها وظیفۀ او بیان وضعیت باقی ماندگان و چگونگی نجات آنها نیست؟ بدین قرار کسانی هم که به ما جدا شدگان که از آن چاه بیرون آمده ایم می گویند: چرا علیه رژیم مطلبی نمی نویسید؟ و به سادگی عقل کودک هم نتیجه می گیرند که پس رژیمی و اطلاعاتی هستید، در عمل هدفی جز در بردن رجوی و فرقه اش و دستیارانش از پاسخگویی به تاریخ و مردم ایران و مبارزات آزادیخواهانۀ این مردم ندارند و الا هر گز سرنگونی رژیم مثل ادعای رجوی که می گفت پشت جیم ما و یا زمانی هم پشت لیست تروریستی گیر کرده پشت علیه رژیم ننوشتن یا نگفتن ما گیر نکرده است.

آقای جمالی نوشته اند: رجوی دیگر مرده است به رژیم بپردازیم.  بله رجوی در سیاست و نقش فرقه اش در ایران مرده است ولی در ضربه زدن به جنبش با نگهداری اسرا در عراق و به کشتن دادن این نیروهای ضد رژیم دقیقا به سود رژیم که نمرده است و نیز شیطان سازیهایش از جدا شدگان و نیروهای اپوزیسیون دیگر  و بی اعتماد کردن مردم به اپوزیسیون و رهبران آن با خراب کردن فضا علیه آنان و با چسبیدن به دامن بیگانگان جنگ طلب وجنایتکار و جاسوسیهایش علیه ایران و ایرانی دقیقا به سود رژیم که نمرده است. تمامی اینها ضربه بر جنبش است باید افشا کرد و امروز افشای فرقۀ رجوی مشخصا توسط ما جدا شدگان از این فرقه دقیقا به نظر من در راستای مبارزه با رژیم و عین مبارزۀ ما با استبداد و دیکتاتوری رژیم ارتجاعی حاکم می باشد چرا که رژیمها و دستگاههای دیکتاتوری و استبداد در هر لباسی و هر جریانی باشند همدیگر را تقویت می کنند و در طول سی سال هم چنین کرده اند. رژیم حاکم آخوندی و رژیم غیر حاکم رجوی یعنی هر دو دیکتاتوری موجب بقای همدیگر در حاکمیت بر افراد خود و هر یک در حیطۀ خود شده اند.

و در پایان خطاب به دوست و برادر مجاهدم و مسئول و فرمانده قدیمی ام سعید جمالی (که امیدوارم با ادامۀ جهادی که از دستش و از دستمان بر می آید علیه دیکتاتوری همچنان مجاهد باقی بماند و بمانیم) می گویم: آقا سعید اگر می خواستیم مبارزۀ سیاسی را تعطیل کنیم و صبر و سکوت در پیش بگیریم از اول وارد این راه نمی شدیم و عمر و جوانیمان و زندگی و خانواده مان را در این راهی که تا آنجا که به اصول و جوهر و آرمان آن مربوط می شود و نه رهبری آن از پیمودن آن به هیچوجه پشیمان نیستیم نمی گذاشتیم.

18982

SHARES

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Share

Share

Share

Share

Share