يك درخواست ساده از كردهاى ايرانى 

بر ايران و مردم ايران، اشخاصى حكومت مى كنند. حكومت نيز متشكل از اشخاص حقيقى ست و عينيت دارد. اما حكومت و نوع حكومت و رهبران حكومت را مردم يا نمايندگان واقعى شان بايد تعيين كنند. اگر اين كار درست انجام شود، حكومتِ مردمى بر سرِ كار است.

حكومت كردن اما، موضوعى عينى و غير قابل تغيير نيست. مردم بايد بتوانند حكومت و قانون را متناسب با زمان و متناسب با خواسته ها و نيازهاى روز تغيير دهند. پس هم حكومت و هم قانون قابل تغيير اند و ثابت و مسلم نيستند جز مواردى كه عرض خواهد شد.

حكومت و قانون چند چيز اساسى را نبايد بتوانند تغيير دهند، حتى به خواست اكثريت مردم:
١- تعيين شكل جديدى از جغرافياى كشور
٢- تعيين آحاد مردم به عنوان غير ايرانى
٣- تعيين قانونى كه حق آزادى و حقوق انسانىِ عده اى از ايرانيان را به خاطر تعداد كم شان ضايع كند
٤- تحميل ايرانى بودن به كسانى كه نمى خواهند ايرانى باشند…

به عبارتى هيچ حكومت و خصوصا قانونى نبايد بتواند، قانونِ مربوط به آزادى مردم، حق انتخاب آن ها، و دخالت در تعيين سرنوشت شان را ملغا كند.

*****

بحث كرد و كردستان و خودمختارى و استقلال و تجزيه و امثال اين ها، بحث تازه اى نيست. اما اين روزها كه كردستان عراق، خواهان همه پرسى براى كسب استقلال است، موضوع استان كردستان ايران و كردهاى ايرانى نيز موضوع مطرح روز شده است.

آيا كردستان ايران مى خواهد از ايران جدا شود و به كردستان جغرافيايى كه در حال به وجود آمدن است بپيوندد؟

بر اساس توضيحاتى كه در بالا داديم، نظر ما نسبت به اين موضوع مشخص است:
اگر افرادى، مثلا از كردها، خواهان جدا كردن بخشى از سرزمين ما، يعنى ايران، يعنى ايرانى كه متعلق به ٨٠ ميليون ايرانى ست باشند، اين كار با همه پرسى ميان «كردها» امكان پذير نيست چرا كه فقط كردها نيستند كه نسبت به اين سرزمين، صاحب حق، و يا آب و گِل اند. من هم هستم، ديگران هم هستند، آن هايى كه تركى صحبت مى كنند هم هستند، آن هايى كه فارسى صحبت مى كنند هم هستند، آن ها كه گيلكى صحبت مى كنند هم هستند…

تازه چنين حقى، كه مردم يك كشور بتوانند راى به تكه تكه كردن كشورشان بدهند، در هيچ جاى دنيا به كسى داده نشده است و خواستار چنين حقى شدن و گنجاندن آن در كتاب قانون طبيعتا از منطق به دور است.

ما، مى دانيم كه يك حكومت تبه كار بر ايران حاكم است. حكومتى كه سال هاست، حق كسانى را كه دور از مركز ايران زندگى مى كنند ضايع و تباه كرده است. اگر حق مردم پايتخت، در مقياس يك تا ده، به اندازه ى شش يا هفت ضايع مى شود، حق مردم دور از پايتخت، و بخصوص استان هاى ثروتمند، به اندازه ى هشت و نه ضايع و تباه مى شود.

تلاش ما، براى بر سرِ كار آوردن حكومتى ست كه حق همه در حاكميت آن به يك اندازه باشد. ميان هيچ انسانى، ميان مردم هيچ استانى، ميان مردم هيچ شهر و روستايى، تفاوتى وجود نداشته باشد و همه از امكانات موجود در كشور، به يك اندازه بهره مند شوند.

تلاش ما، براى رسيدن به اين هدف است. ايرانى كه ايرانى در چهارچوب جغرافيايى آن از تبعيض رنج نبرد و حق همه در همه جاى ايران برابر باشد.

ما، نمونه ها و الگوهايى بسيار پيشرفته در سطح جهان داريم كه مردم يك سرزمين، يك كشور، در مناطق مختلف اش، به اداره ى بخش هاى خود، با قوانين «غير اساسى» خود مشغول اند و چنان تنوع و رنگارنگى يى در چهارچوب سرزمين واحدشان دارند كه باور كردنى نيست. بهترين نمونه، كشور آلمان است و استان هاى آن كه با يك پرچم واحد، با يك سرود ملى، با يك محدوده ى جغرافيايى، با پول واحد، با مليت واحد، به خود آلمانى مى گويند، ولى در سطح استان هاى خود، در زيرْ مجموعه ى كشورى شان، به اَشكال مختلف زندگى مى كنند.

جاى اين بحث اينجا نيست. اگر لازم باشد، در مورد اين نمونه ى خاص مفصل تر خواهيم نوشت.

فقط به طور خلاصه مى توانيم بگوييم كه مكانيسم هاى لازم، براى منطبق كردن قوانينِ زير «قانون اساسى» و نحوه ى اداره ى استان ها، بر اساس الگوهاى پيشرفته و موفق وجود دارد و ما بايد براى پياده كردن اين الگوهاى موفق در كشورمان تلاش كنيم.

اما در هنگامه ى بحث هاى بى سر انجام و سخن گفتن هاى غير صريح و در لفاف، سوال من اين است كه:
مردم ساكن در نواحي غربى ايران و بخصوص رهبران سياسى آن ها، در مورد ايرانى ماندن يا ايرانى نماندن، نظرشان چيست؟

رهبران سياسى كردستان متاسفانه پاسخ به اين سوال ساده را مى پيچانند و آن قدر شرط و شروط براى آن تعيين مى كنند كه اصل مساله بى پاسخ مى ماند. اميدواريم به اين سوال ساده، پاسخى ساده داده شود تا ببينيم آيا هموطنان كرد ما، براى رسيدن به هدفى كه بايد موجب سعادت و رفاه همه ى ايرانيان شود كوشش مى كنند، يا هم و غم آن ها، ايجاد كشورى جديد است، و آن ها را كارى به كار سعادت و رفاه اشخاص غير كرد نيست.