ملاقات با نخست وزیر هلند آقای مارک روته در جریان کنگره سالانه حزب اتحاد احزاب لیبرال اتحادیه اروپا (آلده پارتی) در آمستردام. طی ملاقات ضمن معرفی خودو فرقه رجوی و نقض شدید حقوق بشر توسط این فرقه در آلبانی تشریح شد.
گندزدایی جامعه سیاسی خارج کشور
پربیننده ترین ها
ملاقات با آقای گای فرهوفشتادت عضو پارلمان اروپا و رهبر فراکسیون لیبرالهای اتحادیه اروپا از سیاستمداران عالی و افشای همه ترفندهای فریب فرقه رجوی در زمینه ماهیت این فرقه و فشارها و توطئه هایی که علیه جدا شدگان اعمال میکند.
بنابه دعوت یو ان واچ جنبش نه به تروریسم و فرقه ها در نشست سالیانه حقوق بشر و دمکراسی شرکت کرد. خانم دکتر هشترودی بنا به دعوت جنبش نه به تروریسم وفرقه ها در این نشست شرکت کردند که حضور ایشان باعث خوشحالی جنبش نه به تروریسم و فرقه ها گردید. ایشان ضمن حضورفعالشان در نشست با اعضای عالیرتبه شرکت کننده در جلسه به بحث و گفتگو پرداختند. ازجمله با وزیر سابق دادگستری و عضو پارلمان کانادا آقای ایروین کولتر و از بنیانگذاران یوان هیومن راتس واچ مفصلا به بحث پرداختند. این کنفرانس سالیانه جهت شنیدن گزارشات قربانیان حقوق بشربرگزار میشود. در همین رابطه آقای داود ارشد رئیس جنبش نه به تروریسم و فرقه ها سخنانی بشرح زیر ایراد کردند:
درملاقات با دکترورنر هویر به اطلاع ایشان رسید که: فرقه رجوی در حال تدارک دیدن یک زندان ابدی موسوم به اشرف 3 در محلی دورافتاده میباشد. این محل یک پایگاه نظامی متروکه آمریکایی می باشد با یک فرودگاه و یک سکوی هلی برد کوچک و بخشی از سیستم های داخلی آن مستقیما از آمریکا آورده شده و نصب گردیده اند. از ایشان استمداد کمک شد.
ملاقات با همسر نرگس محمدی در مقر ملل متحد ژنو-------آقای داود ارشد و خانم دکتر هشترودی با همسر نرگس محمدی در این ملاقات آقای تقی رحمانی همسر نرگس محمدی که خودشان نیز چندین نوبت زندان بوده اند از نقض حقوق بشر در ایران گزارشی به کنفرانس ارائه کردند و از تناقضات موجود در سیستم قضایی ایران در جریان محاکمه نسرین محمدی بطور مفصل و جامع سخن گفتند.خانم دکتر هشترودی و آقای مهندس ارشد با ایشان ابراز همدردی کردند و جزئیات بیشتری از موارد نقض حقوق بشر در فرقه تروریستی رجوی که در آن فعال بوده است را برای آقای تقی رحمانی تشریح نمودند.
دادخواهی علیه برده داری پناهجویان در تیرانا همچو لیبی توسط فرقه رجوی در دیدار آقای ارشد با نخست وزیران هلند و اسلووانیا
ملاقات با رهبر حزب دمکراتهای آزاد آلمان (اف پ د) آقای کریستین لیندنر در جریان کنگره سه روزه احزاب لیبرال اروپا در آمرستردام هلند. افشای جنایات فرقه رجوی علیه اعضا و جدا شدگان
آقای ارشد در مورد ادعای فرقه رجوی و حامیانش گفتند چند شاخص آشکار وجود دارد. چرا متحدین آنها بویژه آقای دکتر بنی صدر با پیش بینی سرنوشت آنها در عراق از آنها جدا شدند؟ چرا هیچ ایرانی چه مردمی چه سیاسیون در مراسم آنها شرکت نمیکنند؟ چرا این تشکیلات مجبور است جهت گردهمآیی هایش سیاهی لشکر کرایه کند؟ چرا این تشکیلات در ترس از مردم ایران اجازه نمیدهد با اعضایش درارتباط قراربگیرند؟ چرا ارتباط اعضایش را با جهان قطع میکند؟ چرا تمامی تحلیلگران برحقیقت نفرت مردم از این تشکیلات بدلیل همکاری با صدام را تاکید میکنند؟ چرا باید رجوی در داخل تشکیلاتش زندان و شکنجه برای اعضای خودش راه بیندازد؟ چرا مجبور است برای دریافت حمایت سیاسی هرچند بی ارزش منافع مردم ایران را به کسانیکه خود به کشتن آنها افتخار میکرده است بفروشد و حتی برای چند دقیقه سخنرانی آنها دهها هزار دلار بپردازد؟ چرا حتی عربستان حامی سیاسی و مالی آنها ارزیابیشان از آنها این استکه “هیچ جایگاهی در میان مردم ایران ندارند”؟ چرا در همین پارلمان اعضای سابق منتقدش را بقصد کشت میزند؟ چرا هر منتقدی ایرانی و حتی غیره ایرانی را جاسوس و مزدور رژیم!! میخواند؟ آیا بخاطر همین چرا ها نیست که: وقتی مردم ایران در سراسر کشور جهت خواسته هایشان دست به تظاهرات و اعتراض میزنند هیچ اسمی از آنها نمیآورند؟ آیا این مسئله پیامش غیر از این است که: مردم ایران رژیم حاضر را صد بار به فرقه رجوی ترجیح میدهند. و “تنها آلترناتیو دمکراتیک” جوکی بیش نیست.
خانم دکتر فریبا هشترودی: با یقین میگویم که مجاهدین شکنجه میکنند…. هشترودی1سرکار خانم دکتر فریبا هشترودی یکی از برجسته ترین زنان ایرانی جزء افتخارات ایرانیان در فرانسه، نویسنده و خبرنگار و فعال سیاسی که سابقا عضو شورای ملی مقاومت ایران بوده است که باید ایشان را بیشتر شناخت با علم یقینی در مورد فرقه تروریستی رجوی از درون آن سخن میگوید. وقتی به عمق پوسیدگی تشکل رجوی پی بردم جدا شدم بله
آخرین کلام مهدی تقوایی خطاب به مسعود رجوی
بیانیه 14 تن
مقالات پربیننده
نقش “مبارزه ضد امپریالیستی” دیروز در “مبارزه ضد صهیونیستی” امروز
منتظرالظهوری و آگاهی نیابتی مخرج مشترک تفکر آپوزیسیون و پوزیسیون ایران
چرا زینت میرهاشمی از بکارگیری کودک سربازان در مجاهدین حمایت میکند؟
بیانیه حمایت از آزادی بیان و نمایش مستند «بچه‌های کمپ اشرف» در جشنواره سالیانه فیلم گوتنبرگ
رمزگشایی از چرایی سرنگونی حاکمِ مسلمانِ ایران دوست و خواهان مدرنیته، توسط مردم ایران؟
کودک سربازان در سازمان مجاهدین خلق
مسعودرجوی و صدورحکم مبارزه مسلحانه بعد از43سال شکست روزانه این تاکتیک ضد بشری- پرگار قسمت دوم: آیا فرقه مسعود رجوی تغییر کرده است؟ تغییرات شگرف مسعودرجوی طی چهاردهه، و رویکردش به جنبش مهسا
آیا اعضاء مجاهدین سرمایه اند، یا قربانیان مغزشویی فرقه ای که بعد از رهایی از آن فرقه نیازمند درمان هستند؟
برنامه پرگار بی بی سی با سازمان مجاهدین چه باید کرد؟ با شرکت داود باقروند ارشد- سخنی با حامیان “رضا پهلوی”
- جهان آبستن تحولاتی است که آنرا سونامی بین المللی میتوان نامید. هوشیار باشیم
شــــــــــــــروع یک پـــــــــایان!؟ درجهان چه میگذرد. سردرآوردن از لاک روزمرگی.
آنچه ما ایرانیان باید جهت فریب نخوردن در مورد جنگ اوکراین بدانیم
من به رضاپهلوی وکالت میدهم تا
انقلاب 22 بهمن نه برضد بعضی خدمات شاه بلکه برای برچیدن (دارِ دولت-ملت) او بود
آیا سازمان مجاهدین خلق «فرقه» است؟
ویژگیهای ابر جنبش به رهبری زنان ایران- سی خرداد 1360سالروز دفن آپوزیسیون، زاد روز منحوس بنیانگذاری تشکل خائن دیگر، و سوالاتی از رضا پهلوی
چه کسی به ۴ میلیون دلار سیا برای شورش علیه مصدق نه گفت؟
فرقه ها در میان ما
فعالیت های ما در تصویر
من پوزش می‌خواهم! حقوق بشر و ضرورت نگاه انتقادی به گذشته خودِ فردی و خودِ جمعی
حنیف حیدرنژاد
۱۱ شهریور ۱۳۹۶
حنیف حیدرنژاد – «برای رسیدن به جنایات تابستان ۶۷ باید اول از تیرباران‌های زمستان ۵۷ گذشت!» دیدن این جمله در فیس‌بوک الاهه بقراط و بر بالای مقاله‌ای از احمد رأفت با عنوان «آغاز تیرباران در زمستان ۵۷ تا اوج اعدام در تابسان ۶۷» و مطالعه این مقاله، انگیزه‌ای شد برای نوشته حاضر.
اعدام، گرفتن جان یک انسان، با هیچ دلیل و قانونی قابل توجیه نیست
یکی از بزرگترین اشتباهات من، منِ امروز ۵۶ ساله و زمان انقلاب ۱۷ ساله، آن بود که تا سال‌های طولانی نفهمیدم که «کرامت انسانی و ارزش جانِ انسان» یعنی چه. حقوق بشر را جز در کلام نمی‌شناختم و آن را «خودی و غیر خودی» می‌کردم.
بعد از خروج از تشکیلات «سازمان مجاهدین خلق ایران» و تازه در ۳۴ سالگی بود که کم کم شناخت همه‌جانبه‌تر و عمیق‌تری از حقوق بشر پیدا کردم. اما تا چند سال بعد از آن نیز هنوز حساسیتی به اعدام‌های اول انقلاب نداشتم. برای آنکه ایران، آینده‌ای «انسانی» داشته باشد باید اعدام را در تمامیت‌اش محکوم کرد. اعدام، گرفتن جان یک انسان، با هیچ دلیل و قانونی قابل توجیه نیست. هر نیرو و قدرت و یا حکومتی که به اعدام باور داشته باشد یا پایه‌های نظام‌اش را بر چوبه‌های اعدام استوار کند، نمی‌تواند دمکرات باشد و قادر نیست رفاه و پیشرفت و حکومت قانون را به ارمغان آورد.
آن دستگاه قضایی که از اصول جهان‌شمول دادرسی عادلانه به دور باشد، نمی‌تواند هیچ محاکمه عادلانه‌ای را تضمین و اجرا کند. در لابلای چرخ‌دنده‌های چنین دستگاهی جسم و جان انسان‌ها، کرامت و شأن انسان‌ها و بازماندگان و خانواده آنها و در یک کلام «عدالت و انسانیت» است که لِه و دَرب و داغان خواهد شد.
لازمه یک آغاز نو، بررسی انتقادی خطاهای گذشته و برخوردی صادقانه با گذشته خود (خودِ فردی و خودِ جمعی به عنوان ایرانی) و اعتراف به آن است. کشور آلمان نمونه‌ای گویا در این زمینه است. اگر هم کسی در نقض حقوق بشر یا در چرخه‌ی ماشین اعدام و سرکوب نقشی داشته یا از زوایای مختلف پشت پرده اطلاعاتی دارد، به‌طور اخلاقی موظف به روشنگری و ارائه آن به افکارعمومی است و اگرهم مسئولیتی داشته، باید آمادگی پاسخگو‌یی در قبال آن را داشته باشد. گام اول را باید از خود شروع کرد!
در ایران آینده باید از خانواده همه اعدام‌شدگان، از اولین آنها که بازماندگان نظام سلطنتی بودند تا همه آنهایی که به دلایل سیاسی و عقیدتی در گوشه و کنار کشور به اشکال مختلف اعدام شدند و یا آنانی که به دلیل مواد مخدر یا هر دلیل جنایی دیگر کشته شدند رسما پوزش خواست و به بازماندگانشان غرامت پرداخت و یک بار برای همیشه باید اعلام کرد که اعدام، در هر شکل و به هر دلیلی ممنوع است.
به سهم خود به عنوان نوجوانی ۱۷ ساله در آغاز انقلاب و به عنوان فردی که تا ۳۴ سالگی هنوز حقوق بشر را در ذهنش «خودی و غیرخودی» می‌دید از خانواده همه بازماندگان نظام پیشین که عزیزان آنها اعدام شدند پوزش می‌خواهم. از همه بازماندگان آن دسته از بهاییان و یهودیان که در کوچه و خیابان با ما زندگی میکرده و یک‌باره قربانی ترور حکومت اسلامی شدند و من نسبت به آن حساسیت نداشتم، پوزش می‌خواهم. از همه همجنس‌گرایان و ترانس سکسوئل‌ها که یا به مسخره کشیده شده و در شهر چرخانده شدند یا اعدام شده و یا در جایی سر به نیست گشتند و صدایش در هیچ جا بازتاب نیافت و من نیز حساسیتی نسبت به نقض حقوق انسانی آنها نداشتم، پوزش می‌خواهم. از بازماندگان همه آن دیگرانی که حکومت اسلامی عزیزشان را برسرِ دار کشید و من تا سال‌ها در محکوم نکردن آن سکوت کردم، پوزش می‌خواهم.
نخستین گروه از اعدام شدگان بعد از انقلاب: مهدی رحیمی، منوچهر خسروداد، رضا ناجی و نعمت‌الله نصیری
به باور من اگر فردی، حتی اگر شخصا نقشی در اعدام و سر پا ماندن ماشین کشتار جمهوری اسلامی نداشته باشد، فقط به عنوان یک انسان و به عنوان یک شهروند و به عنوانِ جزیی از«ما»، مردم ایران که در طول چهار دهه ی گذشته به‌طور جمعی نظاره‌گر این همه جنایات بوده ولی در قبال آن سکوت کرده و یا شاید حتی برای آن هورا کشیده است، به‌طور اخلاقی موظف است با نگاهی انتقادی، سکوت و نظاره‌گری و نقش خود در نقض حقوق بشر را بازبینی کند. یک جامعه مبتنی بر حقوق انسانی به شهروندانی آگاه به مسئولیت انسانی خود و مدافعِ حقوق بشر نیاز دارد. این‌گونه است که میتوان از تکرار جنایت پیشگیری کرد.
ایران آینده باید ایرانی بدون اعدام و شکنجه باشد. با یک دستگاه قضایی کاملا مستقل و پایبند به کنوانسیون‌های جهانی که عدالت و حاکمیت قانون و پایداری از کرامت انسان را وظیفه خود بداند.
منبع:پژواک ایران
